Η κοινωνία μας είναι ένας συνδυασμός ψευτιάς και μισής
αλήθειας. Μιας ψευτιάς που επιτρέπει και μιας μισής αλήθειας που απαγορεύει.
Είμαστε αναγκασμένοι όλοι, τελικά, να παίζουμε καθημερινά το κρυφτούλι μ’ έναν
κόσμο αδυσώπητο, ωμό στους νόμους του, και που για να γίνει υποφερτός πρέπει να
σου αφήνει περιθώρια να τον ξεχνάς κάπου-κάπου. Μονάχα, βέβαια, που δεν σου
επιτρέπει να τον ξεχνάς ολότελα, γιατί απλούστατα δεν έχεις την εμπειρία
κάποιου άλλου κόσμου.
Δυστυχώς ό,τι χτίσουμε, με τα υλικά αυτού εδώ του κόσμου θα
χτίσουμε το[ν] καινούργιο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής. Εδώ
υπαινίσσομαι και την παρούσα κυβέρνηση που δεν τολμάει να πάρει μέτρα φοβούμενη
το λεγόμενο πολιτικό κόστος κι επιπλέον, μη τυχόν και στραπατσαριστεί η εικόνα
του πρωθυπουργού. Όμως οι καιροί ου
μενετοί. Η ζωή δεν έχει σταθμεύσει, αλλά κινείται με δαιμονισμένη ταχύτητα και
είμαστε υποχρεωμένοι να πορευόμαστε κι εμείς μαζί της.